Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Στη Φωλιά του Χρόνου – ταινία του Αλέξανδρου Παπαηλιού

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 22 Οκτωβρίου 2025 22:31

Εμφανίσεις: 392

Στη Φωλιά του Χρόνου – ταινία του Αλέξανδρου Παπαηλιού

Εδώ και λίγο καιρό είδα την ταινία/ντοκιμαντέρ του Αλέξανδρου Παπαηλιού, «Η Φωλιά του Χρόνου». Προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2015, την εποχή που η κρίση που τσάκισε την Ελλάδα και φτωχοποίησε χιλιάδες Έλληνες, είχε διανύσει τη μισή σχεδόν διαδρομή της.

Το να γυρίζεις μία ταινία με ιδίους πόρους στο διάστημα εκείνο, δεν ήταν απλώς ένας άθλος, ήταν κάτι περισσότερο, μία γροθιά στο σύστημα που είχε στοχοποιήσει όλους σχεδόν τους Έλληνες πολίτες της – που βίωναν μία πολυεπίπεδη κρίση, στην οικονομία, στον πολιτισμό, στο περιβάλλον, στις ανθρώπινες σχέσεις, ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που είχε οδηγήσει τον Έλληνα πολίτη σε αδιέξοδο.

Μέσα σε αυτό το κοινωνικά φορτισμένο πλαίσιο, η Φωλιά του Χρόνου μας δείχνει την πορεία τριών νέων ανθρώπων που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τις ανθρωποφάγες πόλεις και επέλεξαν να δραστηριοποιηθούν στη φύση. Και οι τρείς επιστήμονες, δεν θέλησαν να συμβιβαστούν με τα μαύρα σύννεφα που είχαν απλωθεί στον πεντακάθαρο γαλάζιο ουρανό και τον μόλυναν με την παρουσία και τα «θέλω» τους.

Για τις ενασχολήσεις τους, διάλεξαν τα σπάνια οικοσυστήματα του Έβρου, του Νέστου, το Δέλτα του Αξιού, την Κερκίνη με την λίμνη της, τον κόλπο της Κυπαρισσίας με την Γιάλοβα και την Πύλο, έφτασαν στις Κυκλάδες, διάλεξαν να μελετήσουν τα ορφανά ορυχεία της Λαυρεωτικής.

Ειδικά για την Λαυρεωτική, μία είσοδος σε αυτήν, είναι από το χωριό των Λεγραινών προς την Καμάριζα. Στη διαδρομή αυτή, βλέπεις διάσπαρτα στις άκρες του δρόμου αρχαία λείψανα, κλειστά πηγάδια ορυχείων, κυρίως όμως διακρίνεις την εγκατάλειψη της Πολιτείας. Ο δρόμος αυτής της διαδρομής μπορεί να είναι κακοτράχαλος, μα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από αρχαία αρώματα, από εκκωφαντικές σιωπές, από μία αρμονία που σε καθηλώνει με την αόρατη παρουσία της.

Οι τρείς αυτοί νέοι άνθρωποι που επέλεξαν να ζήσουν στην πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση των πόλεων, υμνούν τη φύση, αναστοχάζονται, έχουν αντιληφθεί τον κατήφορο του ανθρώπου που από πολίτης έγινε καταναλωτής, δηλώνουν πλούσιοι -και είναι-, διότι αφαίρεσαν πολλές ανόητες επιθυμίες, νιώθουν πληρότητα όταν αντικρίζουν ένα φλαμίνγκο, έναν αετό, έναν χαμαιλέοντα.

Ο φακός του σκηνοθέτη της ταινίας, του Αλέξανδρου Παπαηλιού, δείχνει έναν αληθινό κόσμο, αυτόν της μη τουριστικής Ελλάδας, έναν αθέατο κόσμο που είναι δίπλα μας, σε κάθε στροφή ενός ορεινού δρόμου, στις εκβολές των ποταμών, στις όχθες των λιμνών, στις στοές των ορυχείων. Ο Αλέξανδρος Παπαηλιού, υμνεί την φύση, και δεν το κάνει πρώτη φορά, είχε προηγηθεί το αριστούργημά του «Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία».

Συνοδοιπόροι του σκηνοθέτη στην διαδρομή αυτή της ελληνικής υπαίθρου με τις θαυμαστές ομορφιές της και τα γαλήνια μέρη της, τρείς νέοι άνθρωποι που, επέλεξαν την αλήθεια από το δήθεν, πήρανε τον δρόμο του Ηρακλή, εκείνο τον ανηφορικό και δύσβατο δρόμο. Διότι, μόνο οι δύσκολοι δρόμοι, σφυρηλατούν το πνεύμα, ανοίγουν το μυαλό και κοινωνούν τα δώρα της μάνας φύσης.

Βλέποντας και αυτή την ταινία του Αλέξανδρου Παπαηλιού, νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω που μας δείχνει για ακόμα μία φορά την απλότητα της ζωής, μέσα από τον φακό του.

Arcadians.gr
22.10.2025