Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Η άγρια πανίδα στο Ψάρι

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 23 Οκτωβρίου 2019 08:04

Εμφανίσεις: 1360

Η άγρια πανίδα στο Ψάρι

Όπως έχω ακούσει, από γνώμες άλλων δηλαδή, στα παλιότερα χρόνια στο Ψάρι, το κυνήγι ήταν μία δευτερεύουσα ενασχόληση στις διατροφικές συνήθειες των κατοίκων του. Μέσα από αυτό, συμπλήρωναν το δωρικό φαγητό τους, αλλά το έκαναν με τρόπο τέτοιο, ώστε, η αναπαραγωγή στην άγρια πανίδα να μην διακόπτεται, ούτε να κινδυνεύει. Πολύ πριν τον όρο «οικολογία», οι πρόγονοί μας είχαν οικολογική συνείδηση. Σεβόντουσαν τη φύση με τον πλούτο της, δεν αποθήκευαν κυνήγι αλλά το κατανάλωναν αμέσως. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός του κυνηγίου, κυνηγάω για να φάω, όχι για να αποθηκεύσω.

          Ο αγρότης Ψαραίος, έφερνε σπίτι ένα λαγό, όχι δύο, και το έκανε συνειδητά, για να έχει πάντοτε, έστω κι από λίγο, δεν ήταν πλεονέκτης. Ούτε φυσικά σκότωνε μάνες, διότι γνώριζε, αυτές ήσαν εκείνες που ρύθμιζαν την αναπαραγωγή. Ό,τι έκανε με τον λαγό, το έκανε και με την πέρδικα. Σαν άκουγε στο βουνό τα κοπάδια τις πέρδικες, δεν αφήνιαζε, όπως αρκετοί κυνηγοί στον καιρό μας, γνώριζε με ακρίβεια τις περιόδους αναπαραγωγής και δεν ενοχλούσε τα κοπάδια.

          Εκτός από λαγούς και πέρδικες, στο Ψάρι υπήρχαν (και υπάρχουν) φάσες και μπεκάτσες. Ο ορεινός χώρος δεν επέτρεπε άλλα πουλιά για κυνήγι, όπως γίνεται σε χαμηλότερα υψόμετρα. Στο Ψάρι, υπήρχαν φυσικά και γεράκια και αετοί, αλλά τα πετούμενα αυτά, δεν τα ντουφεκάς, εκτός κι αν είσαι από τη φύση σου καθυστερημένος νοητικά. Και στην εποχή μας, ζεύγη γερακιών «ελέγχουν» το χωριό για την τροφή τους, το ίδιο κάνει κι ένα ζευγάρι αετών, και είναι θαυμαστή εμπειρία να βλέπεις στον ουρανό αυτά τα άγρια πουλιά. Ούτε φυσικά τις κίσσες ή τα κοράκια ντουφεκάς για το κέφι σου.

          Πολλά φίδια φυσικά υπάρχουν και στο Ψάρι, αλλά όλα είναι ακίνδυνα για τον άνθρωπο. Ακόμα και η οχιά, από φόβο στέκεται και μπορεί να επιτεθεί, αν την δεις στο δρόμο σου και σταθείς για λίγο ήσυχος, θα φύγει μακριά. Δεν θέλει εμπλοκές μαζί σου. Μην σκοτώνεται τα φίδια, όπου κι αν τα βλέπετε, είναι πάρα πολύ χρήσιμα. Να σκεφτούμε μονάχα, πως, ένα φίδι στη διάρκεια της ζωής του, μπορεί να σκοτώσει και να φάει μέχρι 2.500 ποντίκια! Ειδικότερα μάλιστα αυτό που λέμε σπιτόφιδο, όχι μόνο να μην το σκοτώνεται, μα αν μπορείτε να το ταΐζετε κιόλας, τόσο χρήσιμο είναι για το σπίτι που «φρουρεί». Πριν από δέκα περίπου χρόνια, στον χωμάτινο τότε δρόμο προς το Λυκούρεση, λίγο πριν τα Λακαντάρια, κάποιοι ιδιώτες με δύο αυτοκίνητα πήγαν ν’ αφήσουν ελεύθερα φίδια. Τους ρώτησα αμέσως, για ποιο λόγο αφήνουν φίδια και μάλιστα κρυφά, και τι μου απάντησαν οι ψεύτες; Μα για να εμπλουτίσουμε την πανίδα που έχει καταστραφεί από τα φυτοφάρμακα! Σχηματίζοντας στο τηλέφωνό μου τον αριθμό της αστυνομίας, τους είπα: δεν είστε μόνο ψεύτες, είστε και επικίνδυνοι, σε όλη αυτή την περιοχή που βλέπετε, η λέξη φυτοφάρμακο είναι άγνωστη, ποιος να ρίξει και τι, να αυξηθεί η παραγωγή στα πουρνάρια; Έφυγαν μακριά, αλλά κάπου αλλού θα έριξαν τα φίδια που είχαν «χρεωθεί» από κάποια οικολογική οργάνωση. Η οικολογία σε δράση!

          Τα τελευταία χρόνια, έχουν κάνει την εμφάνισή τους και τα τσακάλια. Όπως είχα διαβάσει προ πολλού, τα είχαν ρίξει πάλι οικολόγοι στον Ταΰγετο, και φυσικά, με το πέρασμα του χρόνου πήγαν παντού, έχουν φτάσει και ψηλά στο Ψάρι. Κι αυτά, είναι ακίνδυνα για τον άνθρωπο, σπάνια θα εμφανιστούν ακόμα και μακριά του, φυλάγονται, το ένα θηρίο φυλάγεται από το άλλο! Πριν χρόνια που κυνηγούσα, είχα δει δυό απ’ αυτά να με ακολουθούν από μεγάλη απόσταση. Κάτω από το Μαζαράκη ήμουν, προς το διάσελο για τον κάμπο της Κουλουπούς. Αυτά πεινάνε, είχα σκεφτεί τότε, και άφησα πάνω σε μία πέτρα δυό τοστ που είχα πάρει μαζί μου για να βγάλω τη μέρα στο βουνό. Σαν επέστρεψα στο σημείο εκείνο έπειτα από αρκετή ώρα -για τις ανάγκες του κυνηγίου- τα εδέσματα δεν υπήρχαν! Εντάξει, είχα κάνει μία καλή πράξη!

          Πέραν αυτών, η πανίδα μας εμπλουτίζεται κατά περιόδους και με κυνηγόσκυλα! Πως γίνεται αυτό; Οι κυνηγοί, σαν ένα σκυλί που έχουν στη κατοχή τους δεν κυνηγά «καλά», το αφήνουν, το παρατάνε, το εγκαταλείπουν, είναι η σωστή λέξη, πάνω στο βουνό και φεύγουν. Πολλά σκυλιά συγκεντρώνονται στα βουνά από τον λόγο αυτό, και αναγκάζονται, για να βρουν την τροφή τους, να πέσουν σε στάνες με γιδοπρόβατα, και σε κοτέτσια. Γίνονται άγρια και κάνουν ζημιές, όμως μόνο αυτά δεν φταίνε, το μόνο που κάνουν είναι ν’ ακολουθούν την φυσική επιλογή. Οι κυνηγοί που τα εγκατέλειψαν στο βουνό, άχρηστοι σαν εκπαιδευτές, μα και χωρίς ηθικούς φραγμούς εφόσον αφήνουν στη τύχη του το σκυλί τους, συνεχίζουν την τακτική αυτή στον κυνηγετικό βίο τους. Μερικοί μάλιστα, προτιμούν και τα σκοτώνουν οι ίδιοι, ευτυχώς, θέλω να πιστεύω, ότι αυτοί είναι λίγοι, και μάλλον, περισσότερο ανάγκη έχουν ψυχοφάρμακα παρά άδεια κυνηγίου. Ειδικότερα για το σκυλί, αναλαμβάνει κάποιος μεγάλες ευθύνες εφόσον επιλέξει να το έχει στο σπίτι του, φροντίζει ασφαλώς για την καθαριότητά του, τα εμβόλια του, φυσικά την επαρκή τροφή του, και με κάθε τρόπο του δίνει αγάπη, όχι από συμφέρον, μα αληθινή. Υπάρχει και άλλη μια κατηγορία συνανθρώπων μας, που αφήνει φόλες στο βουνό, ώστε το σκυλί να πεθάνει με φρικτό τρόπο αν τις φάει. Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί, δεν το έχει ανακαλύψει ακόμα η επιστήμη, το ερευνά όμως.

          Η πανίδα στο χωριό μας, έχει φυσικά πολλά ακόμα είδη άγριας ζωής, κουκουβάγιες, κούκους κτλ. αλλά αυτά θα επιλέξουν πότε θα εμφανιστούν και πότε όχι. Μία τέτοια κουκουβάγια, πολλές φορές κάθεται στην είσοδο του σπιτιού μου μερικές νύχτες και με λοξοκοιτά σαν με βλέπει. Αν της αφήσω κάτι τις να τσιμπήσει, δεν θα πει όχι!

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος

Σημείωση: Για τον αγριόχοιρο θα μιλήσουμε σε επόμενο αφιέρωμα.