Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Χαρές και λύπες ...

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Παρασκευή, 03 Φεβρουαρίου 2017 22:27

Εμφανίσεις: 1768

Χορός Ψαραίων 1998. Για πρώτη φορά είχε γίνει στα βόρεια προάστια και συγκεκριμένα στην Κηφισιά (αν θυμάμαι και καλά) προς την Εκάλη.

Πρόεδρος τότε ήταν ο Χρήστος Γκιώνης, ο στρατηγός, Γ. Γραμματέας ο Τάσος Δημ. Κωνσταντόπουλος, ταμίας ο Γιώργος Ντεντόπουλος, μέλη ο Σπύρος Αναστασόπουλος, ο Γιώργος Μαυραειδόπουλος, ο Γιώργος Θ. Κωνσταντόπουλος, ο γράφων, και ίσως κάποιοι άλλοι που μου διαφεύγουν. Ας με συγχωρήσουν.

Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1997 είχε πεθάνει ο πατέρας μου, νέος, 66 χρονών. Μεγάλος ο πόνος και φρέσκος, που μυαλό για χορούς και πανηγύρια. Από τον Σύλλογο άρχισαν να μου λένε: «έλα, να μας βοηθήσεις, κάθισε πιο πίσω, αλλά έλα, ξέρεις όλοι χρειαζόμαστε». Πήγα, ήταν κάπου τέλη Φλεβάρη μάλλον. Στον προθάλαμο, είχαμε στήσει ένα μικρό γραφείο και είχα αναλάβει τα οικονομικά του χορού.

Είχε πάρα πολύ κόσμο εκείνος ο χορός, αν και μεγάλη η αίθουσα, είχε γεμίσει ασφυκτικά. Με την κυρίως αίθουσα δεν είχα οπτική επαφή, η σκέψη αυτή μου κάλμαρε τον πόνο της απώλειας.

Τελείωσε ο χορός αργά, κατά το ξημέρωμα. Έκανα ταμείο, μου έλειπαν 65 χιλιάδες δραχμές. Δεν ήταν μεγάλο ποσό, αλλά έλειπαν. Κάναμε τις πληρωμές μας στο κέντρο, δώσαμε μπουρμπουάρ στους σερβιτόρους, φύγαμε.

Λίγες μέρες αργότερα κάναμε συμβούλιο. Μερικοί πατριώτες ήταν στις δουλειές τους. Τα βάλαμε πάλι κάτω, τα λεφτά μας έλειπαν. Κάπου μου είχαν ξεφύγει 13 προσκλήσεις (13χ5=65 χιλιάδες), ψάξαμε πάλι, ελέγξαμε τι είχαμε προπωλήσει, τι μετά, τίποτα, τα λεφτά έλειπαν.

Είπα τότε, το λάθος δικό μου είναι, να βάλω τα χρήματα από την τσέπη μου, να μην ζημιωθεί ο Σύλλογος. Ο Σπύρος ο Αναστασόπουλος αντέδρασε λέγοντας: αν δεν βρούμε τα χρήματα, θα τα βάλουμε όλοι μας ρεφενέ, όχι μόνος σου.

Ο πρόεδρος συμφώνησε, το ίδιο και τα υπόλοιπα μέλη. Τότε, είπα, ας το κλείσουμε το θέμα στο επόμενο συμβούλιο που θα είναι όλοι παρόντες. Ίσως μέχρι τότε να τα βρούμε, αν όχι, μένουμε στην πρόταση του μπάρμπα Σπύρου.

Στο επόμενο συμβούλιο, όλα τα μέλη ήταν παρόντα. Πριν αρχίσουμε το συμβούλιο, όπως ήμασταν συγκεντρωμένοι, μου λέει ένας πατριώτης: Βασίλη, σου χρωστάω 13 προσκλήσεις, είχα ξεχαστεί! Γελάσαμε όλοι.

Το θέλουμε ή όχι, ο χορός, η χαρά, η λύπη, η απώλεια, όλα είναι μέρος της ζωής μας. Η βία του αποχωρισμού, δεν διαφέρει από κάποια άλλη βία. Είναι δυσβάστακτη, όμως, ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουμε (πέρα από τον χρόνο που την αμβλύνει), είναι να ζήσουμε την πραγματικότητα της απώλειας. Χωρίς τεχνητά μέσα, δίχως χημικά βοηθήματα.

Οι άνθρωποι μας, εκείνοι που έφυγαν κι εκείνοι που θα έλθουν, είναι μέρος μας. Ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται. Μα και ο θάνατος; Τι είναι ο θάνατος; Αναρωτιόμαστε όλοι μας και φοβόμαστε κάτι που δεν γνωρίζουμε. Αλλά μάλλον το ερώτημα είναι λάθος. Για να είμαστε σε θέση να απαντήσουμε τι είναι ο θάνατος, θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στο ερώτημα, τι είναι η ζωή; Αλλά ξέρουμε αλήθεια τι είναι η ζωή;

Όπως κι αν έχει η πραγματικότητα, αν μπορούμε να την ζούμε όπως είναι και όχι όπως φανταζόμαστε ότι θα πρέπει να είναι, ίσως έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα προς την ζωή.

Το ευχάριστο γεγονός και το δυσάρεστο είναι μέρος του ίδιου πράγματος. Και τα δύο μπορούν να συνυπάρχουν ταυτόχρονα. Την ίδια συνύπαρξη μπορούν να έχουν ο χορός και η λύπη, η χαρά και η απώλεια. Άπαντα μέρος της ζωή μας.

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος