Ο Θαλλός στον Πιτυϊσκο

Αρχαίων επιστολές

(Αγροτική)

 

Θαλλός Πιτυϊσκω

     Πάντα φιλώ τρυγάν – έστι γάρ το καρπών αποδρέπεσθαι πόνων αμοιβή δίκαιος – εξαιρέτως δε έθέλω βλίττειν τα σμήνη.

    Έχων ούν σίμβλους υπό τη πέτρα, αποκλάσας κηρία νεογενή, πρώτον μέν τοίς θεοίς απηρξάμην, έπειτα τοίς φίλοις υμίν απάρχομαι.

     Έστι δε λευκά ιδείν και αποστάζοντα λιβάδας Αττικού μέλιτος, οίον αί Βριλήσσιαι λαγόνες εξανθούσι, και νύν μέν ταύτα πέμπομεν, και είς νέωτα δε δέχοιο παρ’ ημών μείζω τούτων ή και ηδίονα.

 

Ο Θαλλός στον Πιτυϊσκο

     Πάντα αγαπώ τον τρύγο – είναι δίκαιη αμοιβή να δρέπεις τους καρπούς των κόπων σου – και ιδιαίτερα θέλω να τρυγώ τα μελίσσια.

     Έχω κάτω από το βράχο κυψέλες, από τις οποίες αποσπώ φρέσκες κηρήθρες και αφού πρώτα πρόσφερα στους θεούς τώρα αρχίζω να προσφέρω σε σας τους φίλους.

     Είναι κατάλευκες στη θέα και στάζουν αττικό μέλι, τέτοιο που μόνο από τις χαράδρες των Βριλησσίων κορφολογιέται. Στο στέλνω, λοιπόν, τώρα και αργότερα θα δεχθείς περισσότερο και γλυκύτερο.

 

 

 

Opsarion.gr