Πάσχα στο χωριό

 Έχω ακούσει ότι πριν μερικές δεκαετίες τα αρνιά ή τα κατσίκια στο χωριό, δεν τα έβαζαν στη σούβλα το Πάσχα. Αρνί ή κατσίκι στη σούβλα έμπαινε ανήμερα τ’ Αγιωργιού από τους τσοπάνηδες στις στάνες τους. Ήταν η γιορτή τους. Κι ανήμερα το Πάσχα τι έτρωγαν; Πάλι απ’ ό,τι έχω ακούσει, η κότα έμπαινε στο φούρνο και ό,τι άλλο διέθετε η οικογένεια εκτός από αρνί. Αν τα άκουσα λάθος, λάθος τα μεταφέρω τα πράγματα. Εφόσον δεν έχω την εμπειρία, μεταφέρω τ’ ακούσματα τρίτων που έζησαν αυτές τις καταστάσεις στο χωριό.

            Το Πάσχα, όλοι μας λίγο ή πολύ γνωρίζουμε τι είναι, το «πέρασμα» των Εβραίων στη γη της Επαγγελίας. Ο όρος Πάσχα προέρχεται από το αραμαϊκό πασ'ά και το εβραϊκό πέσαχ. Κάποιοι μελετητές έχουν προτείνει ως προέλευση του εβραϊκού όρου ξένη ετυμολογία, όπως η ασσυριακή πασαχού (πραΰνω) ή η αιγυπτιακή πασ' (ανάμνηση) ή πεσάχ (πλήγμα). Ορισμένοι ερευνητές ανιχνεύουν τις αρχές των εορταστικών εκδηλώσεων του Πάσχα σε χαναανιτικές γιορτές που σχετίζονται με τη συγκομιδή κριθαριού την άνοιξη. Άλλοι μελετητές θεωρούν ότι η ρίζα του Πάσχα βρίσκεται σε γιορτές και ιεροτελεστίες της άνοιξης της προ-ισραηλιτικής εποχής με την έννοια των ποιμένων που υποβάλλουν αίτημα στον στον θεό για την προστασία του κοπαδιού τους. Εντούτοις, αυτές οι υποθέσεις δε θεωρούνται επαρκώς τεκμηριωμένες.

            H Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει ετήσια το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη Μετώνεια πανσέληνο (η οποία στις μέρες μας συμβαίνει 4 ή 5 ημέρες αργότερα από την πραγματική αστρονομική πανσέληνο) που ακολουθεί την Ιουλιανή εαρινή ισημερία της 21ης Μαρτίου του παλαιού ημερολογίου ή της 3ης Απριλίου του νέου ημερολογίου (η οποία στις μέρες μας υστερεί 12 ή 13 ημέρες από την πραγματική αστρονομική ισημερία). Αντίθετα, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εορτάζει το Πάσχα των Λατίνων την πρώτη Κυριακή μετά την πραγματική αστρονομική πανσέληνο, λαμβάνοντας υπόψιν της μόνο την πραγματική εαρινή ισημερία και καθόλου υπόψιν την ημερομηνία του Εβραϊκού Πάσχα, το οποίο δεν εορτάζεται ποτέ πριν τις 26 Μαρτίου του νέου ημερολογίου και, έτσι, είναι δυνατόν κάποιες χρονιές (όταν η πραγματική αστρονομική πανσέληνος συμβεί στο διάστημα 21-25 Μαρτίου), να εορταστεί το Ρωμαιοκαθολικό Πάσχα πριν το εβραϊκό, γεγονός το οποίο η Ορθόδοξη Ανατολή αποδοκιμάζει.

            Ωραία όλα τα παραπάνω γι’ ανάγνωση. Όλοι μας φυσικά γνωρίζουμε ότι ο χριστιανισμός και ο μωαμεθανισμός είναι προεκτάσεις του Ιουδαϊσμού. Είναι λογικό λοιπόν οι τρείς αυτές θρησκείες να έχουν πολλά κοινά. Την κάθε μία από αυτές τη γέννησε η ανάγκη της εποχής της. Μάλιστα, απ’ ό,τι έχω ακούσει, η τελευταία από τις τρείς, ο μωαμεθανισμός, στον καιρό μας περνά τον δικό της Μεσαίωνα.

            Ας αφήσουμε όμως τις άλλες θρησκείες ή τις χιλιάδες αιρέσεις στον δικό τους Γολγοθά και ας πάμε στη δικιά μας, τον χριστιανισμό μιάς και αυτές τις μέρες αρχίζουν τα πάθη του Χριστού. Σαν χριστιανοί που είμαστε -εφόσον βαπτιστήκαμε-, είναι λογικό να έχουμε διαβάσει όλοι μας την Αγία Γραφή – που περιλαμβάνει εκτός από την εβραϊκή μυθολογία και τα Ευαγγέλια. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη την εβραϊκή μυθολογία και ας μείνουμε στα Ευαγγέλια. Τα έχουμε διαβάσει όμως ή αρκούμαστε σε ό,τι θα μας πει από τον άμβωνα ο ιερέας; Εσείς πείτε μου, τα έχετε διαβάσει;

            Τι; Όχι; Δεν τα έχετε διαβάσει; Είστε δηλαδή χριστιανοί από συνήθεια; Επειδή έτσι έτυχε; Μερικοί τα έχετε διαβάσει; Μπράβο σας, εσείς είστε καλοί χριστιανοί. Ακολουθείτε συνεπώς το Λόγο των Ευαγγελίων, δηλαδή αγαπάτε τους συνανθρώπους σας, ανεξαρτήτως φυλής ή χρώματος, μοιράζεστε τα αγαθά σας με τους μη έχοντες, Βοηθάτε τους συνανθρώπους σας με κάθε τρόπο, έχετε συμπόνοια για τον πάσχοντα άνθρωπο, Στην εκκλησία που πηγαίνετε, συναντάτε τον Χριστό ή έναν οίκο εμπορίου; Ζήτησε ο Χριστός ναούς και εικόνες (είδωλα) για να τον προσκυνάμε;

            Να σας πω την αμαρτία μου. Κι εγώ σαν κι εσάς χριστιανός είμαι και μάλιστα έχω διαβάσει τα Ευαγγέλια. Δεν ακολουθώ όμως τον Λόγο του Χριστού, είμαι αμαρτωλός. Είμαι υποκριτής. Εσείς; Είστε κι εσείς υποκριτές ή ντρέπεστε να το μολογήσετε;

Κ α λ ό  Π ά σ χ α

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος 

Οι παρουσιάσεις βιβλίων Ψαραίων συγγραφέων

Την Κυριακή στις 7 Απριλίου στο ίδρυμα Θεοχαράκη και την Δευτέρα 15 Απριλίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, σε δύο εξαιρετικούς αισθητικά χώρους, ο Δημήτρης Μαυραειδόπουλος και ο Δημήτρης Σταματόπουλος, αντίστοιχα, παρουσίασαν με μεγάλη επιτυχία τα βιβλία τους. Ο μεν πρώτος το βιβλίο: «Ιστορικός περίπατος 22 αιώνων», ο δε δεύτερος το βιβλίο: «Πέρα από το φως».

            Στην παρουσίαση του Δημήτρη Μαυραειδόπουλου, δεν κατάφερα να παραστώ λόγω υποχρεώσεων εκτός Αθηνών. Πληροφορήθηκα όμως, διάβασα επίσης λόγια αγάπης για το έργο του συγγραφέα. Γέμισε η αίθουσα από φίλους αλλά και πατριώτες του αγαπητού Δημήτρη, τίμησαν με την παρουσία τους έναν εξίσου λαμπρό άνθρωπο.

            Στην παρουσίαση του Δημήτρη Σταματόπουλου, παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή τον λόγο του πρώην υπουργού οικονομικών κ. Σαχινίδη που μίλησε για τα τρία παραμύθια του αγαπητού Δημήτρη, την ομιλία του γνωστού δημοσιογράφου κ. Καμπουράκη και την απίθανη αναφορά του εξαιρετικού ηθοποιού Αλέξανδρου Αντωνόπουλου (ανεψιός της Κατίνας Παξινού) που, διάβασε με μοναδικό τρόπο αποσπάσματα από το βιβλίο.

            Χάρηκα ιδιαίτερα μπορώ να πω, διότι άκουσα έναν πολιτικό -τον κ. Σαχινίδη- να εκφέρει λέξεις αληθινές, γεμάτες ουσία, που ανέλυαν ή και συμπλήρωναν μπορώ να πω, τα νοήματα των τριών παραμυθιών.

            Άκουσα επίσης με την δέουσα προσοχή τον εικονογράφο των παραμυθιών, τον κ. Χριστούλια. Είναι πράγματι εντυπωσιακό, το πως διαβάζεις ή ακούς κάτι και το μεταφέρεις σε εικόνες, σε σκίτσα. Μη μας διαφεύγει εξάλλου η εκπληκτική δουλειά από πλευράς σκίτσων που έγινε στα τρία παραμύθια του Δημήτρη από τον κ. Χριστούλια.

Εκείνο που ήταν επίσης εντυπωσιακό και στις δύο παρουσιάσεις των συμπατριωτών μας – στην πρώτη επειδή μου μετέφεραν το κλίμα και στη δεύτερη επειδή το έζησα ο ίδιος, είναι κάτι που χωρίς να το επιδιώξουν οι συγγραφείς, συνέβη. Κυριάρχησε στους χώρους το Ψάρι. Γιατί; μα διότι, ο γενέθλιος τόπος είναι μέρος του «dna» των δύο συγγραφέων. Και να μην θέλουν, το Ψάρι τους ακολουθεί και νιώθει περήφανο που παιδιά του το γνωρίζουν στον κόσμο. Το μικρό και άγονο Ψάρι, ευτύχησε για ακόμα μία φορά διότι τα παιδιά του δεν μιλάνε γι’ αυτό με λέξεις μα με την ψυχή τους.

Καλοτάξιδα να είναι τα βιβλία των αγαπητών συμπατριωτών μας. Και πιστεύω ότι, ειδικά τις μέρες τις γιορτινές που έρχονται, μπορούν να γίνουν δώρα πολύτιμα σε φίλους μας και σε ανθρώπους που αγαπάμε.

Περισσότερα για τα βιβλία τους, μπορείτε να διαβάσετε στα κάτωθι λινκς:

Ιστορικός περίπατος 22 αιώνων.

Πέρα από το φως.

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος

Με απόφαση πρωθυπουργού στο Ψάρι θα πίνουμε καθαρό νερό

Το πρόβλημα του νερού, υπήρξε για το χωριό μας επί πολλές δεκαετίες πρώτο θέμα στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων με τους αρμόδιους φορείς. Η διπλωματία μας με τον καιρό εξελίχθηκε και κινήθηκε προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις – από τις εκάστοτε κυβερνήσεις μέχρι και το μικρότερο κόμμα της Βουλής.

Ένας μεγάλος αγώνας μεταξύ Γολιάθ και Δαυίδ, που έκλινε όμως πάντοτε με το μέρος του δυνατού, διότι όπως έλεγε και ο αείμνηστος Θρασύμαχος στον κεκοιμημένο Πλάτωνα: «νόμος είναι το συμφέρον του ισχυρού».  Πράγματι, παρ’ όλη την άριστη διπλωματία που στο διάστημα των δεκαετιών εφάρμοσε η αντιπροσωπεία του χωριού μας, τα αποτελέσματα δεν υπήρξαν θετικά. Λες και κάποιος αόρατος εχθρός έβαζε ένα εμπόδιο επί πονηρώ σκοπώ που έφραζε την επιτυχή έκβαση του χρόνιου προβλήματός μας, του δικαιώματός μας να πίνουμε καθαρό και υγιεινό νερό.

Οι εκκλήσεις μας, τα αιτήματά μας, η καθολική βούληση μας, η κάθε μας κίνηση – είχαν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία αρκετών μελετών, που η καθεμιά ανατρεπόταν από την επόμενη σαν ελλιπής από τους αρμόδιους πάντοτε φορείς. Η τελευταία μάλιστα μελέτη, καθ’ όλα ολοκληρωμένη, αράχνιαζε σε κάποιο φωριαμό της Περιφέρειας Πελοποννήσου διότι ο προηγούμενος αρμόδιος Αντιπεριφερειάρχης έκανε οικονομίες και δεν «σπαταλούσε» πόρους του δημοσίου και της ευρωπαϊκής ένωσης, ήταν πολύ οικονόμος. Την ίδια τακτική, αυτή δηλαδή της «οικονομίας πόρων», φαίνεται πως εφαρμόζει επιτυχώς και ο νυν Αντιπεριφερειάρχης. Το χωριό μας όμως, εξακολουθεί και γεύεται καρκινογόνο νερό χάριν της οικονομίας!

Όλα τα παραπάνω, αποτελούν ήδη παρελθόν μιας και από το Σάββατο 30 Μαρτίου 2024, έχουν πιάσει θέση εργασίας τα βαρέα οχήματα στον χώρο πέριξ της πηγής «Βιζίτσι» και τη στιγμή αυτή εργάζονται πυρετωδώς στα διάνοιξη του αύλακα που θα φτάσει -σύμφωνα με το πρόγραμμα- κατά το τέλος της εβδομάδας στο χωριό μας, και στη συνέχεια θα γίνουν οι απαραίτητες εργασίες της σύνδεσης του εξωτερικού δικτύου ύδρευσης.

Τι ακριβώς συνέβη όμως και εντελώς ξαφνικά μάλιστα, λύθηκε το τεράστιο αυτό πρόβλημα του χωριού μας; Όταν ο πρόεδρος της κυβέρνησης πληροφορήθηκε (κατά την περιοδεία του στον Καναδά) για το θέμα αυτό και την αναλγησία των δημόσιων φορέων, εξερράγη, και επειδή, όπως είπε: «κανείς δεν έχει το δικαίωμα ν’ αμαυρώνει το έργο της κυβέρνησης», διέταξε το γραφείο του να πράξει τα δέοντα παρακάμπτοντας κάθε «τεχνητό» εμπόδιο. Οργισμένος δε, ζήτησε τις παραιτήσεις και των τριών βουλευτών της Αρκαδίας που εκπροσωπούν την δεξιά παράταξη. Για τις παραιτήσεις που απαίτησε όμως, αντέδρασαν δύο υφιστάμενοί του και μάλιστα ο ένας εξ αυτών κατέθεσε πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης και ο άλλος μη αντέχοντας τόση πίεση, πήγε να παρελάσει στη Θήβα.

Η νέα αριστερά και το κομμουνιστικό κόμμα, ταράχθηκαν με την οργή του κυβερνήτη αλλά σώπασαν. Άφησαν τη μπόρα να κοπάσει.

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον πρωθυπουργό που μόνο αυτός έδωσε λύση στο μεγάλο μας πρόβλημα. 

Opsarion.gr

Καλή μήνα στους απανταχού Ψαραίους και στους φίλους μας.

Μια κριτική ματιά για το βιβλίο του Δ. Σταματόπουλου «Πέρα από το φως»
εκδόσεις forin.

Τον Δημήτρη το πανελλήνιο τον γνώρισε από τη συγγραφή του φορολογικού κώδικα, μία επιστημονική εργασία-σημαντικό εργαλείο για τους επαγγελματίες του χώρου, το οποίο σήμερα κυκλοφορεί και σε ηλεκτρονική μορφή. Ως παππούς με εγγόνια θα συγγράψει τρία παιδαγωγικά παραμύθια για παιδιά.

Αφού τελείωσε με όλα αυτά, ήρθε η ώρα του να περάσει από το ζην στο ευ ζην. Έγραψε μία ιστορία με θέμα τον μικρόκοσμο και το μακρόκοσμο, το ανεξερεύνητο και άγνωστό μας σύμπαν, το οποίο μελετάται εδώ και χιλιετίες, γεγονός που δείχνει πόσα λίγα γνωρίζουμε και πόσα προσδοκούμε ακόμα να μάθουμε. Μια αέναη σκυτάλη αναζήτησης, αφού από τότε που ο νοήμων άνθρωπος πορεύτηκε στη γη ατενίζει τον έναστρο ουρανό και αναρωτιέται «Ποιος είμαι, από πού έρχομαι και που πάω;» και θα συνεχίσει να ψάχνει όσο μέσα του παραμένει παιδί. Η βασιλεία του κόσμου τούτου, θα μας πει ο Ηράκλειτος, ανήκει στα παιδιά και η φύση που είναι θεός, αρέσκεται στο να κρύβεται και να φανερώνεται με μέτρο, κι αυτός είναι ο λόγος που η γνώση είναι αθροιστική. Αλλά και πόση γνώση αντέχει ο άνθρωπος ώστε να μην παραφρονήσει;

Με βάρκα την ελπίδα πέφτουμε, σηκωνόμαστε και συνεχίζουμε. «Ελπίζω άρα υπάρχω» παραφράζοντας τον Καρτέσιο ή «Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει", δηλαδή αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις, θα μας πει ο Ηράκλειτος. Η δε αγάπη για την αναζήτηση ξεπερνάει τα όποια εμπόδια. Ένα ταξίδι που μπορεί να μην φτάσουμε στο τέλος, αλλά τουλάχιστον θα αξίζει η προσπάθεια. Και σε αυτό το ταξίδι δεν είμαστε μόνοι μας, μαζί μας συνυπάρχει και κάποιος άλλος αόρατος, που μπορεί να είναι ο άλλος μας εαυτός, μπορεί να είναι και ο φύλακας άγγελός μας. Σε αυτή τη γη κάποιοι άνθρωποι έρχονται με άστρο, έχουν να επιτελέσουν μία αποστολή και αυτό το κάνουν με μέτρο, με σύνεση, χωρίς έπαρση. Είναι οι ακάματοι ερευνητές και επιστήμονες, που βελτιώνουν τη δική μας ζωή και σώζουν ζωές. Όλοι αυτοί έχουν την έννοια του Θεού, τονίζει ο συγγραφέας.

Ο συγγραφέας στο φανταστικό αυτό ταξίδι, επιλέγει δύο νέους επιστήμονες, τους οποίους συμπληρώνουν και κάποιοι άλλοι. Οι δύο αυτοί αστρο-άνθρωποι επιστήμονες, σκοπό έχουν να εξερευνήσουν το άγνωστο σύμπαν. Στον έναν ο Δημήτρης επιλέγει να δώσει το όνομα Φοίβος, το άλλο όνομα του Απόλλωνα - του θεού του φωτός, αφού μόνο το φως μπορεί να φωτίσει τα σκοτάδια. Στο άλλον, το όνομα Αγγελίνα, όνομα και αυτό με συμβολισμό. Ο αστρο-άνθρωπος από άγνωστη αιτία περνάει σε άλλη διάσταση, χάνεται στο σύμπαν και επανέρχεται στη Γη ύστερα από περιπλάνηση 20 ετών. Συναντά ανθρώπους που τον θεωρούν νεκρό και τους διηγείται τις εμπειρίες του.

Ένα βιβλίο καλογραμμένο, στοχαστικό, με πλοκή και πολλά ερεθίσματα. Προσιτό για να διαβαστεί από τον καθένα.

Του εύχομαι να είναι και αυτό καλοτάξιδο.

Δημήτρης Μαυραειδόπουλος

Κώστας Κουντάνης (Κόκος)

Το Σάββατο που μας πέρασε, 16.2.2024, ο Κώστας Κουντάνης, ο Κόκος για όσους τον γνωρίσαμε από κοντά, πήρε το δρόμο για το Μεγάλο Ταξίδι της ζωής, πήρε το Δρόμο της επιστροφής, για να φτάσει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, στο Μηδέν και στο Άπειρο.

Υπήρξε για πολλά χρόνια Κοινοτάρχης της Νυμφασίας και Δήμαρχος Βυτίνας της καποδιστριακής εποχής. Μακριά από στερεότυπα, από κόμματα, από ιδεοληψίες, πάλεψε με τον μοναδικό τρόπο του για το καλό και την ευημερία των συμπολιτών του. Η ευφυΐα του, τον κατέστησε τον καλύτερο Δήμαρχο που γνώρισε ποτέ η Αρκαδία, η τιμιότητά του, τού έδωσε δύναμη ώστε να εκφράζεται ελεύθερα και να δρά δίχως παρωπίδες και καθωσπρεπισμούς. Το «δήθεν», κύριο γνώρισμα των κενών ανθρώπων, δεν το γνώριζε, σαν άλλος Διογένης, για τον εαυτό του τα απαραίτητα τού αρκούσαν, τού έδιναν πλούτο που, δεν γινόταν εύκολα αντιληπτός από τον συνηθισμένο άνθρωπο διότι είναι εγκλωβισμένος στην καθημερινότητα της κατανάλωσης και του πλαστού ευδαιμονισμού. Πλούτος για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι τα υλικά «αγαθά», αυτά που τον Κόκο τον άφηναν αδιάφορο. Η απληστία του υλισμού της σύγχρονης κοινωνίας, στάθηκε κυριολεκτικά έξω από τη ζωή του. Ο βίος του ήταν λιτός, είχε μέσα του την δωρικότητα του Σωκράτη και όλων των φιλοσόφων πριν από αυτόν.

Ακριβώς επειδή ήταν πάντοτε ο εαυτός του, δίχως να πασχίζει να περιγελά τον συνάνθρωπό του, αγαπήθηκε αλλά ταυτόχρονα είχε και ορκισμένους εχθρούς. Όταν δεν έχεις την ικανότητα να καταλάβεις τον άλλον, εύκολα τον δαιμονοποιείς και τον βάζεις στο περιθώριο. Ο Κόκος, είχε την ικανότητα και δεν έμπαινε σε καλούπια, πως θα μπορούσε άλλωστε; Υπήρξε ασυμβίβαστος στη ζωή του, ελεύθερος από την «κομματική αγκαλιά», διότι μέσα του δεν υπήρχε και φόβος, αυτός ο ίδιος φόβος της ασφάλειας που καθιστά τις μάζες, ανελεύθερες, εγκλωβισμένες στα γρανάζια του πολιτικού συστήματος – που η σαλαμοποίηση του μάλιστα, είναι έντονα ορατή στην εποχή μας.

Για το έργο του Κόκου στην Νυμφασία και στον Δήμο Βυτίνας, άς μιλήσουν άλλοι, κυρίως οι συμπολίτες του. Εγώ ήθελα να σταθώ λίγο στην ποιότητα αυτού του μοναδικού Ανθρώπου, που έτυχε και γνώρισα. Του ανθρώπου που βοήθησε με κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή του ώστε να απαλύνει τον βίο του διπλανού του, του γείτονά του, του φίλου του, του συνδημότη του.  

Καλό Δρόμο Μέγιστε Κόκο!

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος